Απευθυνόμενοι τώρα και στην «κοσμοπολίτικη αριστερά» την καλούμε να μας εξηγήσει: ποιός εγγυάται ότι η μετάβαση σε μια μετα-εθνική ή α-εθνική εποχή είναι όντως μια επικείμενη εξέλιξη η οποία θα αφορά τους πάντες; Μήπως θα αφορά μόνο όσους αποσυντίθενται ιστορικά, διότι δεν μπορούν να αντισταθούν στη διαλυτική επίδραση που τους ασκούν οι ομοιοστατικοί μηχανισμοί της παγκοσμιοποίησης; Και αν ισχύει αυτό το τελευταίο, μήπως η μονομερής εμμονή στα «ανθρώπινα δικαιώματα» και στη διά αυτών επιτάχυνση της «εθνοδιαλυτικής διαδικασίας» διευκολύνουν όλους εκείνους των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούνται από την «αποεθνικοποίηση» των κοινωνιών; Για να το διατυπώσουμε με τα λόγια του Π. Κονδύλη, μήπως τελικά «προπαγανδίζουν οι αφελείς όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς»;
Θα αφήσουμε την απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων στην κρίση του αναγνώστη. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα, το οποίο δεν μπορούν να αποφύγουν οι λεπτεπίλεπτοι και κατ’ επάγγελμα ιδεολόγοι, οι οποίοι εμμένουν να προβλέπουν την πορεία του κόσμου, μολονότι έως τώρα οι προγνώσεις τους απέτυχαν παταγωδώς. Τους καλούμε λοιπόν να σταματήσουν για λίγο τον καλπασμό τους προς το αύριο και να μας πουν: Ακόμη και αν δεχτούμε ότι ζούμε σε μια μεταβατική ιστορική φάση (της οποίας η διάρκεια είναι άγνωστη), το έθνος-κράτος παραμένει σήμερα πολιτικά χρήσιμο για την επιβίωση πολιτικών ομάδων – ειδικά των πιο αδύναμων – στη νέα αρένα της παγκοσμιοποίησης;Μήπως η βιαστική και άνευ όρων παράδοσή του λόγω εμμονών σε
παλαιές διεθνιστικές ουτοπίες που πλέον υποκαθίστανται από «θολούς ειρηνισμούς
και οικουμενίστικες ηθικολογίες» συνιστά έναν ανόητο και ιστορικά
επικίνδυνο αυτοχειριασμό; Σε όσους δεν το κατανοούν αυτό, εμμένοντας σε όλα
εκείνα που κατά τη γνώμη τους αποτελούν (και) σήμερα την πολιτική πρωτοπορία
(υπέρβαση των «εθνικισμών», συναδέλφωση των λαών, πρωτοκαθεδρία των «ανθρώπινων
δικαιωμάτων», κ.λπ.) θα πρέπει να τους επισημάνουμε ότι η δεσμευτική ερμηνεία
όλων αυτών των οικουμενίστικων ιδεολογημάτων είναι αποκλειστικό προνόμιο των
ισχυρών, στα χέρια των οποίων αποτελούν πολιτικά εργαλεία ίσης ή και
μεγαλύτερης ισχύος από την οικονομία και τη στρατιωτική δύναμη.
Εν πάση περιπτώσει ο καθένας μπορεί να πιστεύει ή να νομίζει ό,τι θέλει, αλλά η απλή λογική δεν είναι θέμα γνώμης. Και η λογική λέει ότι κανείς δεν αποφασίζει να αυτοκτονήσει σήμερα επειδή κάποτε θα πεθάνει... Όποιος πάντως θέλει να παραστήσει τον γιατρό που θα κάνει καισαρική τομή στη Ιστορία ή – ακόμη χειρότερα – όποιος συγκατανεύει με τόσο αφελή ζήλο στο πρόωρο τέλος του, ας αισθάνεται τουλάχιστον τον τρόμο για την ευθύνη την οποία εν αγνοία του ή υπό την επήρεια της ιδεοληπτικής του μέθης αναλαμβάνει. Διότι είναι πολύ πιθανό να γίνεται καταλύτης μιας ιστορικής τερατογένεσης, η οποία μπορεί να φέρει δεινά που σήμερα δεν μπορεί καν να φανταστεί.