Το είδαμε αυτό στην περίπτωση της Κύπρου, στην οποία η ελληνική κοινωνία «κατάπιε και χώνεψε τους “Αττίλες” με life-style και καλοπέραση», χωρίς να αισθανθεί ότι έπρεπε να ανατρέψει μια δυσμενή εξέλιξη ή έστω να αποτρέψει τις επόμενες. Το είδαμε βεβαίως και στον εξανδραποδισμό της ελληνικής μειονότητας από την Τουρκία, ο οποίος προκάλεσε μια προσωρινή ανακλαστική αντίδραση, χωρίς όμως να οδηγήσει στη διαμόρφωση μιας συγκροτημένης πολιτικής για το επέκεινα. Ίσως λοιπόν όλα αυτά να αποτελούν εκφάνσεις της βαθιάς ιστορικής κόπωσης ενός φθίνοντος έθνους, το οποίο στο βάθος του ψυχισμού του έχει αντικαταστήσει κάθετι μακροπρόθεσμο και συλλογικό με το πρόσκαιρο και το ατομικό. Με το βιβλίο αυτό προσπαθήσαμε όσο γίνεται πιο έγκυρα και πιο ψύχραιμα να προσεγγίσουμε τα προβλήματα της Θράκης και να καταδείξουμε τις πιθανές εξελίξεις. Στον βαθμό που αυτές θα πραγματοποιηθούν (και ειλικρινά ευχόμαστε να μην πραγματοποιηθούν), αυτή τη φορά δεν θα υπάρχει άλλοθι... Διότι τώρα που τελείωσε η περίοδος της απατηλής ευμάρειας, η ελληνική κοινωνία οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι είναι δική της ευθύνη να ενδιαφερθεί για τα θέματα που την αφορούν και να επιβάλει τις ηγεσίες που θα μπορέσουν να τα διαχειριστούν με κάποια στοιχειώδη αποτελεσματικότητα. Για όσον καιρό θα αρνείται να αναλάβει αυτή την ευθύνη, θα γνωρίζει ήττες και καταστροφές μέχρι να εξαντληθεί ολοκληρωτικά το εθνικό κεφάλαιο που δημιούργησε η ιστορική εξόρμηση του νεότερου ελληνισμού, η οποία ξεκίνησε το 1821 με μια επανάσταση και τερματίστηκε το 1922 με μια καταστροφή. Έκτοτε, η πορεία που ακολουθείται, είναι αδιάλειπτα καθοδική...
Απόσπασμα δημοσιευμένο από το βιβλίο "Η Θράκη στο μεταίχμιο".
Δείτε το βιβλίο στο www.pragmatia.gr
[1] Ο γνωστός χαρακτήρας στον Έμπορο της Βενετίας ο οποίος απαιτεί να αποσπάσει ως αποζημίωση ένα
τμήμα από το σώμα του οφειλέτη (Αντόνιο) που δεν μπορεί να τον αποπληρώσει.